ถึงชาว"ทอฝัน"

ความในพุง...ปลิ้นๆ ของป้าโอ้ท

อะ อะ...เด็กๆ อย่าเพิ่งเมินหน้าหนีซิ...^_^ ขอร่ายยาวนะคะ เพราะพุงป้าหย่ายยยยยยยย

สวัสดีทุกคนค่ะ... ป้าโอ้ทอยากบอกชาวทอฝันว่า ดีใจมากๆ ขณะที่ป้าเขียนหัวใจป้าพองโต คงจะพอๆ กับพุงปลิ้นๆ ของป้านี่ล่ะ ทำไมถึงพองโต? ป้าดีใจที่ได้รู้จัก"ทอฝัน" โดยบังเอิญ คงเป็นช่วงจังหวะ และ เวลา ที่ป้าจะได้รู้จักเพื่อนที่รักอีกสิ่งหนึ่งเหมือนป้านั่นคือ การเขียน แต่ที่นี่ยังรักการอ่านด้วย ซึ่งป้าไม่รักการอ่านเอาซะเลย แต่พยายามบังคับตัวเองให้อ่าน ป้าชอบพูด แต่ไม่ค่อยมีสาระ เมื่ออยู่ในกลุ่มคนที่มีสาระ เขาอ่านมาก ดูทีวีรายการมีสาระมาก เขาก็รู้เยอะ ป้าก็นั่งใบ้สนิทเพราะป้าไม่รู้อะไรที่เขาคุยกัน ปัจจุบันป้าพยายามฟังมากกว่าพูด ที่บอกพยายามเพราะ ยังคงติดที่จะพูด พูด พูด ป้าชอบคิด และเขียนตั้งแต่เรียน มัธยมต้น เริ่มจากเขียนลงกระดาษเย็บเป็นเล่ม พัฒนาเป็นเขียนลงในสมุดเล่มเล็กๆ แล้วก็เขียนในสมุดบันทีกเล่มสวย เขียนบทความสั้นๆ แต่งกลอน แนวเพ้อเจ้อ ตามอารมณ์วัยรุ่น สมัยนั้นๆ จนกระทั่งป้าเรียนมหาวิทยาลัย จากที่เคยเพ้อเจ้อเรื่องรักๆ ใคร่ ก็เปลียนมาเป็นชีวิต จากสิ่งที่ได้พบปะ พบเห็น และเกิดขึ้นกับตัวเอง สิ่งที่ป้าเขียนเกือบทุกวันจะเป็นการบันทีกสิ่งที่เกิดขึ้น ชิวิตประจำวัน ป้าเขียนหมดทุกสิ่ง ทำอะไร คิดอะไร เจออะไร เล็กๆ น้อยๆ เขียนหมด กระทั่งมีคอมพิวเตอร์ แรกๆป้าเขียนทั้งในสมุด และคอมพิวเตอร์ แต่เมื่อย้ายมาอยู่ต่างประเทศ ป้าบันทีกในคอมพิวเตอร์ เริ่มต้นที่ สเปส ของฮอตเมล์ ซึ่งปัจจุบัน เปลียนเป็น เวิร์ดเพรสไปแล้ว ป้าก็ยังคงเขียน และคิดว่า ต้องหาที่เขียนเพิ่มเป็นคลังสำรองไว้เผื่อเวบล่มสิ่งที่เราเขียนจะได้ไม่หายไป เพราะป้าคงจะเสียใจมากๆ ป้าชอบเวลานั่งอ่านเรื่องราวของตัวเองที่เขียนไว้ทำให้นีกไปถึง เวลา นั้น แล้วเป็นสิ่งที่สอนตัวป้าเองด้วย สะท้อนให้เห็นความโง่ ความไร้สติของตัวเอง ป้าเขียนบล๊อกของต่างชาติมากมาย เยอะกว่า 10 บล๊อก สุดท้ายเลือกเขียนต่อเนื่องจนปัจจุบันอยู่ 3 บล๊อกเพราะใช้ง่ายที่สุด บล๊อกไทยที่เขียนเป็นของพันธ์ทิพย์"บล๊อกแกงส์"นั่นเอง แต่ปัจจุบัน จะเขียนใหม่ๆน้อยมากเนื่องจาก คลังภาพที่ป้าใช้ทางบล๊อกแกงส์ไม่รับโค้ด ภาพประกอบป้าไม่มี ป้าเลยไม่ได้เขียนต่อ แต่ป้าเปลียนเป็นใส่ยูตูป youtube แทน สำหรับบล๊อกแกงส์ และที่เวิร์ดเพรส กับ บล๊อกสปอต ของจีเมล์ ซึ่งจะเขียนบล๊อกตามสิ่งที่สนใจแยกไปอีกหลายบล๊อกในบล๊อกสปอตนี้ ถ้าเห็นชื่อป้าโอ้ท Oathka นี่ละค่ะตัวจริง ใช่เลย เรื่องที่ป้าเขียนส่วนใหญ่เป็นเรื่องของป้าเองทั้งหมด ป้ามีกำลังใจเขียนต่อไปเรื่อยๆ มากขึ้นเมื่อวันหนึ่งได้รับอีเมล์จากคนที่ป้าไม่รู้จักใจความว่า "สวัสดีค่ะ หนูรู้จักบล๊อกของพี่เพราะพ่อของหนูอ่าน อ่านทุกหน้า พ่อเอาให้หนูอ่านบอกว่าเป็นประโยชน์มากๆ เพราะหนูกำลังจะเดินทางมาฝีกงานที่..." อ่านอีเมล์ฉบับนี้แล้ว ดีใจ ปลื้มใจ ว่า สิ่งที่เขียน ที่ตัวเองคิดว่าไร้สาระ ไม่เป็นที่นิยมอ่านของคนส่วนใหญ่ แต่วันนี้ เป็นประโยชน์กับบางคน เป็นกำลังใจมากๆ ป้าตั้งใจไว้ว่าจะเขียนไปจนป้าเขียนไม่ไหว เรื่องของป้า สิ่งที่พบเจอ ให้คนที่ไม่มีโอกาสได้สัมผัส ได้รับรู้ผ่านจากสิ่งที่ป้าเขียน จากภาพ และ วิดิโอ ที่ป้าบันทีกมา ใครจะรู้ เมื่อวันที่ป้าไม่อยู่แล้ว " ไปที่ชอบ" แล้ว เหมือนบทความของ สมาชิกทอฝันท่านหนึ่งเขียนไว้ ชื่อป้ายังอยู่ และ มีคนพูดถึง ก็ได้เน่อะ ป้าเคยคิดนะว่าอยากเขียนกับกลุ่มเพื่อนๆคนไทยด้วยกันบ้าง และในที่สุดเพื่อนคนหนึ่งแนะนำเวบ โอเคเนชั่น ป้าเข้าไปเขียนได้ไม่ถึงเดือน ก็ต้องเลิกเพราะป้าเปิดเวบนี้เมื่อไร ค้างเมื่อนั้น จนมาเจอ ทอฝัน นี่ละคะ มีปัญหาคุยกับผู้ดูแลเวบ (ภารโรงหรือผู้ใหญ่บ้านก็ไม่รู้นะคะ) มีการตอบรับ แก้ไขรวดเร็ว ป้าถึงยังอยู่จนวันนี้ (วันที่สาม หรือ สี่ เอ หรือ สัปดาห์แล้วหว่า ความจำสั้น ถึง เสื่อม) สุดท้าย ป้าตั้งใจบอกชาวทอฝันว่า ดีใจที่ได้เป็นส่วนหนึ่งเล็กๆ ที่นี่ค่ะ

ป้าโอ้ทบ้ากล้อง ทั้งหน้า-และหลัง กล้อง ภาพทั้งหมดนี้ป้าชงเองค่ะ เพราะป้าหานางแบบไม่ได้