Life is short then do what brings happiness to life.ชีวิตเราสั้น อะไรทำแล้วมีความสุข ก็ทำไป

เรื่องราวที่เขียนในบล๊อกเป็นประสบการณ์ และชิวิตประจำวันของโอ้ทเอง เขียนไว้เป็นบันทึก เก็บไว้อ่านย้อนหลังเมื่อวันเวลาผ่านไป ซึ่งเอากลับมาไม่ได้ หากสิ่งที่เขียนเป็นประโยชน์กับบางคน หรือหลายคนด้วยก็ดีใจ ขอบคุณผู้อ่านทุกคนค่ะ

Wednesday, January 16, 2013

เครียด กลัวโรงเรียนไม่รับ

16 มกราคม 2556...

หลังจากค้นพบตัวเอง (ปล่อยเวลาผ่านไปตั้งสี่ปี ยังไม่สาย บอกตัวเอง) เมื่อวาน ในหัวเหม่งก็ไม่คิดอะไรอื่น หาข้อมูล อ่านๆ เทียบโครงร่างหลักสูตรแต่ละสถาบัน ค่าใช้จ่าย ดูยูทูป อ่านฟีดแบคผู้ที่เคยเรียน และใน ที่สุดได้ล่ะ โรงเรียนที่มีการเรียน การสอนตรงกับที่ต้องการ Delaware College Art and Design หลักสูตรสูงสุดของสถาบันนี้สองปี ได้ประกาศนียบัตร หรือวุฒิบัตร ไม่แน่ใจว่าภาษาไทยเทียบเท่าอะไร เรียกว่า Associate interior design จากนั้นหากต้องการต่อ ปริญญาตรีสามารถโอนวิชาเรียนต่อที่สถาบัน Partnership (ร่วมกันวางรูปแบบ DCAD) สองมหาวิทยาลัย คือ Pratt ที่นิวยอร์ก และ Cororan ที่วอชิงตันดีซี หากจะเรียนให้จบปริญญาตรี หรือ เรียนต่อเนื่องจนจบ ปริญญาโท ต้องเรียนกับสองสถาบันนี้ซึ่งคงเป็นไปได้ยากเนื่องจากไกลบ้าน ระยะทางใช้เวลาเดินทาง อย่างน้อย สองชั่วโมง และความต้องการของโอ้ท คือต้องการเรียนปฎิบัติควบคู่กับทฤษฎีซึ่ง สองสถาบันปฎิบัติจะน้อย สรุปสถาบันที่เป็นหนึ่งในดวงใจตอนนี้คือ DCAD (Delaware College Art and Design)

โอ้ท : มิสเตอร์ ยูจ่ายค่าเทอมให้ไอได้แน่ๆนะ แต่ไอกลัวโรงเรียนไม่รับ เพราะไอวาดรูปไม่เป็น
มิสเตอร์ : ไอหามาให้ได้ ถ้ายูสัญญาว่าจะวาดรูปให้เป็น


ปล่อยเวลาล่วงเลยมาซะป่านนี้เพิ่งค้นพบตัวเอง ก็ยังดีกว่าไม่หวนนึกถึงสิ่งที่ตัวเองชอบ
เมื่ออยู่ไทยนีกเสมอว่า เรียนด้านนี้ค่าเทอมแพง พ่อ แม่คงจะลำบาก งั้นเรียนวิชาท้องตลาด ค่าเทอมไม่แพงมากก็แล้วกัน จบมาทำงานที่ไม่ตรงสาขาที่เรียนอีก

โอ้ทจบคณะบริหารธุรกิจ สาขาโฆษณาประชาสัมพันธ์ เอกประชาสัมพันธ์ ครั้งแรกที่เข้าไปเป็นลูกพ่อขุนโอ้ทเรียนการจัดการทั่วไป ด้วยเหตุผลที่ว่าตัวเองจบพาณิชย์ไม่คิดว่าจะเรียนอะไรอื่นๆ ได้เพราะไม่มีพื้นฐาน ทั้งๆที่ชอบคอมพิวเตอร์มากๆ อยากเป็นโปรแกรมเมอร์ คิดเอง เออเองทั้งหมด เพราะไม่มีใครให้ปรีกษา เรียนการจัดการไปหนึ่งปีไม่ชอบอ่านหนังสือ ไม่ชอบบริหาร จะกระโดดไปเรียนคณะมนุษยศาสตร์ด้านภาษา ก็คิดไม่ออกว่าทำได้อีก ดังนั้นคงยังอยู่ในคณะบริหารฯ เลือกสาขาโฆษณา เรียนไปอีกหนึ่งปี คิดอีกว่าจบไปในตลาดงานจะสู้นักศีกษาที่จบนิเทศน์ได้อย่างไรเพราะเขาปฎิบัติเยอะส่วนเราทฤษฎีเยอะ แต่จะย้ายคณะตอนนี้ไม่ทันแล้ว เก็บหน่วยกิจได้เยอะแล้ว สุดท้ายอะไรที่ไม่เสียหน่วยกิจวิชาเทียบกันได้ ก็การประชาสัมพันธ์นี่ล่ะ มีวิชาเลือกอิสระ ชอบมากๆๆ เรียนสบาย เพลิน สนุก ซึ่งใครๆก็ขำ และ ส่ายหัวเพราะวิชาเลือกส่วนมากจะเลือกที่เป็นแนวเดียวกับสาขาที่เรียน แต่โอ้ทเลือกเรียนการวาดภาพ และ เขียนภาพ และเป็นวิชาเดียวที่ได้ G จี (ระบบรามฯ จะมีเกรดเพียงสองตัว คือ G ดีมาก กับ P ผ่าน) เป็นไงล่ะ และจำได้ว่า เคยเรียนเขียนแบบพื้นฐานเมื่อเรียนพาณิชย์ ก็ชอบ ได้ A ด้วย เมื่อทำงานเป็นเซลล์ มีโอกาสเรียนคอมพิวเตอร์ ออโต้แคด ชอบอีก แต่แล้วก็ไม่เคยคิดถึงว่าตัวเองชอบอะไร มาอยู่อเมริกาคิดแต่ว่าเรียนอะไรที่จะมีงาน ซึ่งไม่ได้เรียนอะไรเลยเนื่องจากสาขาวิชาชีพที่จะได้งาน ไม่ใช่สิ่งที่ชอบ ถามตัวเองดีแล้วว่าเรียนไปคงเรียนไม่จบแน่ๆ บทสรุปสี่ปีที่ผ่านมา ไม่ได้เรียนอะไรจริงจัง เรียนปั้นสิ่งที่สนใจ และชอบเพราะลงมือปฎิบัติ แต่เรียนกับร้านแค่ปั้นเป็น ต่อมาสนใจการถ่ายรูปแบบจริงจัง ค่าเรียนแพงมาก และพิจารณาดีแล้วว่า คงไม่ได้ใช้ประกอบอาชีพ เรียนเองดีที่สุด แต่มาวันนี้สิ่งที่คิดอยากทำที่ไทย ถ้ามีทุน และโอกาสเหมาะ ทำให้นีกถึงสิ่งที่ตัวเองชอบมานาน อยู่ที่นีชอบดูรายการตกแต่งบ้าน ซื้อบ้าน ขายบ้าน ทุกวันก็ว่าได้ ยกเว้นวันไหนไม่อยู่บ้านนะ มิสเตอร์ยังบอกว่า ใช่ๆ ไอรู้ ถามมิสเตอร์ว่า คิดว่าโอ้ทจะเรียนสำเร็จไหม จะได้งานทำไหมด้านดี มิสเตอร์ตอบมาว่าอาจจะ ก็ถูกเพราะยังไม่ได้เริ่มต้นเลย...

พล่ามมาซะยืดยาว เพราะตอนนี้กำลังไฟลุกโชน เครียดด้วย กลัวโรงเรียนไม่รับ แต่ยังไม่ตีตนไปก่อนไข้ รอได้ไปคุยกับทางโรงเรียนก่อนดีกว่า


ความคิดดีเริ่มต้นปี...ใช้ได้เลย ^_^

No comments:

Post a Comment

ขอบคุณมิตรภาพ และความคิดถึงที่เอามาฝากไว้ที่นี่ค่ะ

Thank you for visiting.