Life is short then do what brings happiness to life.ชีวิตเราสั้น อะไรทำแล้วมีความสุข ก็ทำไป

เรื่องราวที่เขียนในบล๊อกเป็นประสบการณ์ และชิวิตประจำวันของโอ้ทเอง เขียนไว้เป็นบันทึก เก็บไว้อ่านย้อนหลังเมื่อวันเวลาผ่านไป ซึ่งเอากลับมาไม่ได้ หากสิ่งที่เขียนเป็นประโยชน์กับบางคน หรือหลายคนด้วยก็ดีใจ ขอบคุณผู้อ่านทุกคนค่ะ

Tuesday, June 2, 2009

ทำงานวันที่สอง...เจ็บมือแล้ว

14 พฤษภาคม 2552

เพิ่งกลับมาสักแป้บ วันนี้ไปมากี่ที่จำไม่ได้แต่กระจกบานใหญ่ และ เยอะกว่าเมื่อวาน สูงสุดเอื้อมต้องต่อด้าม ตอนลากด้ามเช็ดกระจกต้องกำแน่น ๆ เพราะจะเป๋ไปมาทำให้เป็นคราบน้ำนี่ละเจ็บมือเอาเรื่องเหมือนกัน

วันนี้รู้สึกว่าทำช้า หงุดหงิดมาก ๆ ทำไม่ได้ดั่งใจ ยิ่งตอนนายจ้างมาบอกให้ทำแบบนี้นะ ต้องวางแปรงอย่างนี้น่ะ ยิ่งหงุดหงิดใหญ่เพราะเราพยายามหาวิธี และท่าที่จับให้ถนัดมือ นึกถึงเงินแล้วต้องอดทน

 วันนี้ก็ยังไม่ได้ค่าจ้างเต็มเพราะยังทำช้าอยู่ แต่เมื่อเทียบกับงานที่ทำที่กรุงเทพฯ ถึงแม้ไม่ใช่งานใช้แรงแบบนี้แต่รายได้ที่นี่เยอะกว่า 2 วันนี้ทำวันละ 5ชั่วโมงได้ค่าจ้างประมาณ 850 บาท คิดอัตราที่ตกลงไว้ถ้าทำคล่องแล้วจะได้ราว 1360 บาทต่อวันที่ทำงาน พรุ่งนี้ไปทำอีกวันถือเป็นกำไรไปเพราะจริงๆแล้วทำแค่ 2 วันต่อสัปดาห์ นายจ้างบอกว่าถ้าอยากจะมาฝึกอีกก็ได้ แต่ทำแค่ครึ่งวันเท่านั้น ได้นิด ๆ หน่อย ๆ ก็เอาล่ะ

ทำงานนี้ชอบตรงที่ได้ไปหลาย ๆ ที่ ส่วนใหญ่จะเป็นศูนย์การค้า เช็ดร้านอาหาร ร้านขายของต่าง ๆ วันนี้ไปที่เรียกว่า เฮกคินเสน คอร์เนอร์ (Heckinsen corner) ชอบเพราะร้านจะเป็นไม้ทุกร้าน เราไปเช็ดร้านชุดแต่งงาน เช็ดลำบากเล็กน้อยเพราะกระจกบานใหญ่ แถมต้นไม้อยู่ตรงกระจกด้วยเกะกะเวลาเช็ด

ตอนเช้าเช็ดร้านเสริมสวยกับร้านสปาร้านใหญ่เชียวแหละ ดูดี แต่สปาไม่เหมือนบ้านเราเพราะเขาไม่ทำเป็นบรรยากาศป่า เดาว่าอาจเป็นเพราะกฎหมายกำหนดรูปแบบสิ่งปลูกสร้าง ที่นี่ไม่สวย บรรยากาศไม่น่าเข้า กระจกบานสูง ๆ ทุกบาน ใช้ต่อด้ามไม่ถนัดเลยจริง ๆ

 ส่วนอีกที่เป็นบริษัทการเงิน ที่นี่กระจกไม่ใหญ่ แต่ก็สุดเอื้อมเหมือนกัน ที่สำคัญหลายบานจนจำไม่ได้ว่าต้องเช็ดสุดท้ายที่บานไหน แต่ก็ไม่หยุดเช็ด รอจนนายจ้างมาดีหน่อยที่ไม่ได้ทำเกิน นายจ้างเขาไปทำที่อื่นมา 4 ที่กระจกน้อยกว่าที่บริษัทนี้ กลับมาเรายังทำไม่เสร็จเลย ไม่รู้ว่าเขาจะคิดว่าเราช้าหรือเปล่า แต่ก็ชม(ให้กำลังใจ)ตลอดว่าทำดีขึ้น เร็วขึ้น แต่ยังไม่ดีพอน่ะ วันนี้ได้เช็ดร้านที่อยู่ติดกันเกือบหมด

มีร้านซ่อมเสื้อผ้า 2 ร้าน เห็นแล้วอยากทำบ้างจัง แต่เขาจะเปิดคู่กับซักแห้ง

สุดท้ายไปร้านบุฟเฟต์อินเดียใกล้บ้าน ร้านนี้นายจ้างบอกว่าเขาให้กินฟรี ไปถึงใกล้เวลาเบรคมื้อกลางวันเราเลยขอกินก่อนทำงาน...อิอิ โอ้ทกินไม่เยอะเพราะไม่ชอบอาหารอินเดีย แต่นายจ้างชอบมาก ตักเบิ้ล

วันนี้นายจ้างสอนภาษาอังกฤษหลายคำให้ออกเสียงให้ถูกต้อง ยากจริง ๆ สำเนียงนายจ้าง กะ ดารินก็ไม่เหมือนกันด้วย

ผ่านไปอีกวัน พรุ่งนี้ว่ากันใหม่

จอดรถเรียบร้อยแล้ว พร้อมไปทำงานกันล่ะ



กลับมาบ้านแล้วจ้า เหนื่อยนิดหน่อย แต่เจ็บมือจัง

No comments:

Post a Comment

ขอบคุณมิตรภาพ และความคิดถึงที่เอามาฝากไว้ที่นี่ค่ะ

Thank you for visiting.