กลับบ้าน

10 กรกฎาคม 2557 ... วันพักผ่อนของเราปีนี้ก็หมดลง ได้เวลากลับบ้านแล้ว

มีเรื่องเล่า...

เส้นทางต้องต่อเครื่องจากไมอามี่มาแอตแลนต้า และ จากแอตแลนต้าไปฟิลาเดลเฟีย
หลังจากเราสองคนถึงเกตที่ต้องขึ้นเครื่องแล้วมีเวลาอีกหนึ่งชั่วโมง ป้าโอ้ทให้มิสเตอร์ซื้อสลัด
มาให้ ส่วนมิสเตอร์จัดการเบอร์เกอร์ตามปกติ เรานั่งหม่ำๆ กันตรงเกตนี่ล่ะ ระหว่างนั้นเจ้าหน้าที่
สายการบินประกาศว่า เที่ยวบินที่เราจะไปเปลียนเกต จาก เอ30 เป็น บี16 ผู้โดยสารที่รออยู่พากัน
เดินทางต่อไปจุดหมายใหม่ เหลือป้าโอ้ทกะมิสเตอร์ ที่กำลังโซ้ยกันอยู่ เวลาเหลือเฟือไม่ต้องรีบ
แต่...มีคุณป้า (รุ่นพ่อ แม่ป้าโอ้ทได้) เข้ามาทำหน้าตื่น พูดภาษาอังกฤษไม่ได้ด้วย ป้าโอ้ทพยายาม
บอกให้รู้ว่าต้องไปอีกเกต ไม่ใช่ที่นี่ เขียนให้คุณป้าก็อ่านไม่ออกอีก โห! แล้วเดินทางมายังไงเนี่ย
คุณป้าไม่ละพยายาม ป้าโอ้ทก็ไม่ทำเฉยเหมือนกัน นึกถึงตัวเองถ้าตกในสภาพนี้ หรือพ่อ แม่ น้องๆ
ที่เดินทางต่างประเทศ แล้วมีปัญหาสื่อสาร คุณป้าถือบอร์ดดิ้งพาสในมือ เป็นใบที่มาจากกัวเตมาลา
ถึงแอตแลนต้า ป้าโอ้ทส่งสัญญาณ ชื้ที่บอร์ดดิ้งพาสของป้าโอ้ทเที่ยวบินฟิลาเดลเฟียเพื่อขอดูของป้า
ป้าควักๆ ค้นๆ ในเป๋าได้มาหนึ่งใบ อ่อ! ไปลำเดียวกันเลย ง่ายล่ะ สักพักคุณลุงมาสมทบ สองคนคุยกัน
แล้วหันมาที่ป้าโอ้ท มิสเตอร์พยายามช่วยสื่อสาร แต่ป้ากะลุงฟังไม่รู้เรื่อง คุยก็ไม่รู้เรื่อง ป้าโอ้ทสามารถ
สื่อสารให้ป้ากะลุงเข้าใจว่าเราไปด้วยกัน เอาล่ะ เดินตามกันไป ป้าจ้ำพรวด เกาะแขนป้าโอ้ทไม่ปล่อย
ฝ่ายลุงลากกระเป๋าหนึ่งมือ หิ้วอีกหนึ่งมือ ใบโตๆ

เกตที่ไปแต่ละเกตไม่ใช่แค่เดินไปนะคะ นี่ล่ะยิ่งทำให้ป้าโอ้ทนึกถึงครอบครัว และ ตัวเองถ้าอ่านภาษา
ประกิตไม่ออกนี่ลำบากมาก เหมือนลุงกะป้าไม่ผิด แต่ชื่นชมมากๆ เดินทางมากันได้ไกลขนาดนี้ ต้องลงบันไดเลื่อนไปใต้ดินเผื่อต่อรถพ่วง(เรียกว่าเทรม) ไปอีกอาคาร แล้วขึ้นบันไดเลื่อนขึ้นชั้นบน จากนั้นเดินกันต่อไปอีก ป้าจ้ำพรวดๆ เกาะแขนป้าโอ้ทไม่่ปล่อย กระทั่งตอนขึ้นบันได ลงบันได ป้าแทรกฝูงชนมาหาป้าโอ้ท แต่ป้าโอ้ทมองอยู่นะ ไม่ได้หนี คนเยอะน่ะ

แล้วเราก็ถึงที่หมาย ป้าโอ้ทกะมิสเตอร์ ส่งสัญญาณ ให้ป้ากะลุงเข้าใจอีกว่าถึงแล้ว รอตรงนี้ ป้าเหนื่อย
ต้องหาที่นั่ง ระหว่างทาง ป้า กะ ลุง คุยกะป้าโอ้ทตลอดทาง แต่ฟังไม่รู้เรื่อง :)

เมื่อได้เวลาขึ้นเครื่อง มิสเตอร์กะป้าโอ้ทโซน1 ป้ากะลุง โซน2 แต่ป้ากะลุงเดินตามป้าโอ้ทไม่ห่าง ขึ้นเครื่องไป มิสเตอร์กะป้าโอ้ทนั่งช่วงหน้าเพราะมิสเตอร์ได้ปรับที่นั่ง แต่ป้ากะลุงต้องไปแถว 40โน่นแนะ  ป้ายืนอยู่แถว 20 รอป้าโอ้ทนั่นเอง แต่คนทะยอยขึ้นเครื่องป้าโอ้ทพาป้าไปถึงที่นั่งไม่ได้ ได้แต่ชี้โบ้ ชี้เบ้ไปด้านหลัง มิสเตอร์หันมาถาม(นั่งเบาะหน้าป้าโอ้ท)ว่าสองคนเขาได้ที่นั่งไหม มีคนช่วยไหม ห่วงเขาล่ะซิ ป้าโอ้ทหันไปคุยกับผู้หญิงที่นั่งแถวเดียวกับป้าโอ้ท เขาตอบมาว่าตัวเขาเป็นคนอีหร่านพูดภาษาอังกฤษไม่เข้าใจเหมือนกัน แต่สำหรับป้าโอ้ทเขายังดีกว่าป้ากะลุงเพราะสื่อสารได้บ้าง

เมื่อเครื่องบินถึงปลายทางสนามบินฟิลาเดลเฟีย ป้าโอ้ทเดินตามมิสเตอร์ไม่ทัน มิสเตอร์เดินนำหน้าหาย
ไปแล้ว ก้าวพ้นเครื่องบินมาได้นิดเดียวได้ยินเสียง พลั่ก! ด้านหลัง ผู้หญิงเดินหน้าป้าโอ้ทสองคนหยุดกึก
หันไปดู ป้าโอ้ทเบรคเกือบไม่ทัน หันไปมองแล้วรีบเดินแทรกกลางเพราะมิสเตอร์หายไปแล้ว ผู้หญิงที่
นั่งแถวเดียวกะป้าโอ้ทล้ม! น่าสงสารจัง ไม่หน้ามืด ก็คงเท้าพลิก หรือ ตะคริว แต่ป้าโอ้ทเห็นมีคนช่วย
หลายคนแล้วตรงนั้น ไม่ได้ใจดำนะจะบอกให้

จบ.