เพื่อนไม่มีเงินซื้ออาหาร

31 มีนาคม 2558

วันนี้นักเรียนป้าโอ้ทมีเรื่องมาเล่าเกียวกับเด็กวัยรุ่นคนหนึ่งที่เป็นเพื่อนร่วมเรียนวิชาถ่ายรูป คนนี้จัดเป็นเพื่อนสนิท (สองเทอมแรกเรียนภาษาอังกฤษมีเพื่อนสนิทชาวอัฟกานิสถาน ผิวขาวจั๊ว อายุ 18) เป็นอัฟริกัน-อเมริกัน อายุ 18-19 ป้าโอ้ทไม่แน่ใจ เรียนด้วยกัน และ รู้จักกันตั้งแต่ถ่ายภาพเล่มแรก เราสองคนเลือกเรียนวิชาเอกสาขาเดียวกัน เพียงแต่วิชาอื่นๆเลือกเวลาและวันต่างกัน วิชาถ่ายรูปส่วนมากจะมีแค่ตัวเลือกเดียว เราถึงได้เรียนด้วยกันทุกครั้ง

เข้าเรื่องที่จะเล่าล่ะนะ...ปกติพักกินข้าวด้วยกัน ห่อมากิน ก่อนจะเรียนวิชาตอนบ่ายโมง วันนี้ป้าโอ้ทเอาผลไม้ กับคิทแคทไปกิน และถามเพื่อนว่าจะไปห้องพักนักเรียน (มีไมโครเวฟ และตู้น้ำ ตู้ขนม) หรือจะไปโรงอาหาร เพราะเพื่อนไม่ได้เอาอาหารมา ป้าโอ้ทคิดว่าเพื่อนจะซื้อกินที่นี่

ป้าโอ้ท: จะไปโรงอาหารไหม ยูจะซื้ออะไรกินหรือเปล่า?
เพื่อน: ไม่ซื้อ 

ป้าโอ้ท: ยูไม่หิวเหรอ
เพื่อน: หิวแต่ไอไม่มีตังค์

ป้าโอ้ท:ยูไม่ขอแม่มาเหรอ
เพื่อน​: แม่บอกไม่มี เลยไม่ให้

ป้าโอ้ท:ยูไม่ทำมากินเองล่ะ
เพื่อน: เมื่อวานพี่ชายทำผัดมักกะโรนี แล้วเหลือใส่กล่องไว้เยอะ ไอคิดว่าเช้านี้จะเอามา แต่พี่ชายไม่ให้ เลยไม่ได้เอามา

ป้าโอ้ทฟังแล้วพูดไม่ถูกเลย แบ่งคิทแคทให้เพื่อนไปหนึ่งห่อ ดีนะที่เอาติดไปสองห่อ เพื่อนไม่ชอบผลไม้ที่ป้าโอ้ทเอาไป เลยไม่กิน  เพื่อนกำลังหางานทำ สมัคร ไปสัมภาษณ์หลายที่แล้ว แต่ยังไม่มีที่ไหนจ้าง ทำพาร์ทไทม์เฉพาะ เสาร์-อาทิตย์ และ วันที่ไม่มีเรียน ป้าโอ้ทอวยพรให้เพื่อนได้งานเร็วๆ เพื่อนเล่าว่า ไปสัมภาษณ์มาเมื่อวันหยุดที่ผ่านมาล่าสุดหนึ่งที่

คนสัมภาษณ์ถามว่า "ทำไมทางบริษัทถึงต้องรับเพื่อนเข้าทำงาน"
เพื่อนตอบไปว่า "ไอจะหารายได้เพื่อจ่ายค่าเล่าเรียน เป็นทุนการศึกษา"

ป้าโอ้ทเสริมไปว่า  "ยูน่าจะตอบไปด้วยว่าเพื่อค่าอาหารกลางวัน" 

เด็กที่นี่ส่วนใหญ่เมื่อจบไฮสคูล ต้องทำงานเอง ไม่ประจำก็พาร์ทไทม์ เพราะพ่อแม่จะไม่รับผิดชอบค่าใช้จ่ายส่วนตัวให้มากนัก จะให้เพียงบางส่วน นึกถึงเด็กไทยที่มีพ่อแม่ดูแลทุกอย่างแล้วสบาย ใช้เงินไม่คิดหน้าคิดหลัง ตัวป้าโอ้ทเองก็โชคดีที่มิสเตอร์ดูแล รับผิดชอบหมด แต่ก็ยังอยากทำงานมีรายได้ของตัวเองอยู่ดี นิดๆหน่อยๆก็ดีกว่าไม่มีเลย เพราะเมื่อเวลาอยากได้อะไร ใช้เงินที่ตัวเองหามาได้รู้สึกภูมิใจด้วย และ สบายใจด้วย ให้มิสเตอร์จ่ายทุกอย่างเกรงใจเหมือนกัน

แต่กรณีป้าโอ้ทกับเพื่อนคนละสถานะ เด็กที่นี่โดยทั่วไปต้องรับผิดชอบตัวเองเมื่อเข้าสู่ระดับอุดมศึกษา ทุกบาททุกสตางค์เขาหาด้วยตัวเอง ดังนั้นเขาจะคิดเมื่อต้องจ่าย ป้าโอ้ทเคยได้ยินน้องๆหลายคนเขาพูดถึงค่าใช้จ่ายบางตัวที่ต้องใช้ในการเรียนว่าแพง ทั้งๆที่ไม่กี่สิบ ตอนนั้นป้าโอ้ทไม่เข้าใจคิดว่า พ่อแม่จ่ายให้เขา แต่เมื่อรู้ว่าเขาต้องหากันเองนี่ล่ะเข้าใจเลยว่าทำไมเขาบ่น อะไรที่ครูบางท่านเอามาแบ่งให้นักเรียนใช้ได้เป็นการช่วยประหยัดให้นักเรียนได้มากทีเดียว เพราะหนังสือ และ อุปกรณ์การเรียนจัดว่าแพง เช่นเทอมนี้วิชาสี ต้องซื้อสีน้ำ สีไม้ ป้าโอ้ทซื้อได้เพราะมิสเตอร์จ่ายให้ แต่น้องๆ บางคนเขาไม่สามารถจะซื้อได้ และผู้ปกครองบางคนไม่จ่ายให้ ได้จากที่ครูเอามาแบ่งให้ใช้กันนี่ล่ะ เพื่อนๆร่วมเรียนก็มีน้ำใจแบ่งปัน ป้าโอ้ทเองก็แบ่งให้เพื่อนที่นั่งใกล้กันใช้บางครั้ง สังเกตว่าเด็กๆ เขาไม่เอ่ยปากขอใช้นะ เข้าใจว่าเกรงใจ ส่วนมากเจ้าของสิ่งนั้นๆจะเป็นคนเอ่ยปากหยิบยื่นให้ ตอนอยู่ไทยตั้งแต่เล็กเข้าโรงเรียน จนเรียนจบ พ่อ แม่ เป็นผู้ส่งเสียให้เรียนจนจบปริญญา มีช่วงเรียนปริญญาตรี ม.รามฯ ป้าโอ้ททำงานพิเศษส่งตัวเองเรียนได้หลายเทอมเหมือนกัน โดยไม่ต้องขอเงินจากพ่อ แม่ ภูมิใจนะ  มาอยู่ต่างประเทศมิสเตอร์(สามี) เป็นคนจ่ายค่าเทอมให้ และไม่กดดันด้วยว่าจบมาต้องทำงาน

โชคดีเป็นของป้าโอ้ทจริงๆ ป้าโอ้ทตั้งใจเรียน อยากจบเร็วๆ จะได้ทำงานมีรายได้บ้าง ตอนนี้หางานพาร์ทไทม์ช่วงวันหยุด แต่เพราะป้าโอ้ทเรียนเต็มเวลา เวลาทำงานไม่สะดวกฉะนั้นจะดูงานเฉพาะวันเดียวจบ ซึ่งก็หาไม่ง่าย แต่ก็มีอยู่ไม่น้อย