ฮ้าดดดดดดดดดดดดดด เช้ย

22 มีนาคม 2557


ป้าโอ้ทจามทุกเช้าตั้งแต่ต้นฤดูจนวันนี้ แต่เช้านี้ตื่นมากับคอที่เจ็บและจมูกฟุด ฟิด จนได้ซิน๊า ป้าโอ้ทเป็นหวัด
ฮ้าดดดดดดดดดดเช้ยยยยยยยยยยย   น้องโต๋เอายาอมตะขาบไว้ให้ตั้งหลายซอง ได้ใช้ทันที (เมื่อสองวันก่อนเอาไปให้ครูกับเพื่อนที่โรงเรียน ไม่คิดว่าตัวเองจะได้ใช้) ตื่นมาตั้งแต่ 6.30น ซักผ้า แล้วนั่งเล่นจนถึง 8.00น. หิวแล้วซิ แต่ว่ามีอะไรกินบ้างน๊า?


ฮ้าดดดดดดดดดดดดดเช้ย! มีเสมหะด้วย สั่งน้ำมูก กับเสมหะ จนรู้สึกเหมือน เนื้อในคอจะหลุดออกมาด้วย


เข้าครัว ...มีหมูหวานก้นหม้อ ข้าวสวยค้างคืน จับใส่หม้อ เติมน้ำ ทำข้าวต้มดีกว่า


ฮ้าดดดดดดดดดดดดดด เช้ยยยยยยยยยย


( ข้าวต้ม ยาเม็ดละลายในน้ำ )




23มีนาคม 2557
วันอาทิตย์ ป้าโอ้ทอาการแย่ลง จามไม่หยุด เจ็บคอ และ ไอมาก ตัวร้อนผ่าว แต่ต้องทำการบ้านให้เสร็จ กำหนดส่งวิจารณ์เรื่องสั้นวันอังคารที่ 25 มีนาคม 2557 เพราะไม่แน่ใจว่า อาการจะแย่ลงหรือดีขึ้น นั่งทำการบ้านไป ก็สั่งน้ำมูกไป ไอตลอด ตัวร้อนผ่าวๆ และในที่สุดการบ้านป้าโอ้ทเสร็จ ส่งอีเมล์ให้ครูก่อนกำหนด




24 มีนาคม 2557
ป้าโอ้ทตื่นมารู้สึกสบายดีขึ้นนิดหน่อย จัดการอาบน้ำ แต่งตัว กินมื้อเช้า ออกเดินทางไปโรงเรียน แต่ระหว่างขับรถไป ป้าโอ้ทหลับเป็นระยะๆ นั่นล่ะ ทำให้ป้าโอ้ทรู้ว่า ตัวเองอาการไม่ดีเลย อ่อนเพลียมาก ยังมีไข้ พยายามไม่หลับ แต่ป้าโอ้ทหลับไม่รู้ตัว ขับไปกว่าจะถึงโรงเรียนกลัวมากๆ ดีที่เส้นทางไปโรงเรียนรถไม่เยอะ คงเพราะกินยาก่อนออกจากบ้านด้วย นั่งเรียนทั้งวัน ไอตลอด เวียนหัว ขากลับขับรถพยายามบังคับตัวเองไม่ให้หลับ ถึงบ้านด้วยความปลอดภัย


กลับบ้าน กินข้าวและพัก หนึ่งชั่วโมง ได้เวลานัดหมอฟัน ป้าโอ้ทล้างปากเห็นลิ้นตัวเองดำปี๋ เพราะยาอมตะขาบห้าตัว ไปถึงคลินิกบอกเจ้าหน้าที่ให้รู้ก่อนไม่เช่นนั้นตกใจแน่ๆ ลิ้นดำปี๋ ^_^


ตอนเย็นเล่าให้มิสเตอร์ฟัง โดนดุ "อยู่ควรจะนอนอยู่บ้านนะ"  ป้าโอ้ท"ก็ไอนึกว่าไอไหว"


(ยาอมตะขาบ)




25 มีนาคม 2557
วันนี้ตื่นเช้ามาพร้อมกับปวดหัวมาก เจ็บคอกลับมาอีก น้ำมูกแน่นหายใจไม่สะดวก เสมหะด้วย ลงมาอีเมล์หาครู และ แจ้งเจ้าของบ้านที่ป้าโอ้ทต้องไปทำความสะอาด ว่าไม่ไป หลังจากนั้น ป้าโอ้ทนอนต่อจนถึงบ่ายสองโมง รู้สึกดีขึ้นแต่ยังไม่หายดี จะนอนต่อก็นอนไม่ได้ พยายามไม่ทำอะไร แต่อยู่นิ่งๆ ไม่ได้อีกนั่นแหละ สรุปซักผ้าหนึ่งถัง นอนดูทีวี และได้เวลาทำอาหารเย็นรอมิสเตอร์กลับถึงบ้าน หลังอาหารวันนี้ป้าโอ้ทรู้สึกสบายเพราะไม่ต้องทำการบ้าน นอนดูทีวีกับมิสเตอร์เหมือนเมื่อก่อนไปโรงเรียน จนราวๆ สามทุ่มกว่าๆ ขึ้นบ้านอาบน้ำร้อน เข้านอน




26 มีนาคม 2557
วันนี้ตื่นมาอาการดีขึ้น ไม่เพลีย  แต่ตอนอาบน้ำรู้สึกพื้นเอียงเล็กน้อย นึกในใจ"ไหวไหมเรา" แต่หยุดไปหนึ่งวันแล้ว วันนี้มีฟังเก็บคะแนนด้วยซิ หยุดไม่ได้


ถ้ามีคนขับรถให้ป้าโอ้ทก็จะดี เพราะนั่งไปเฉยๆ ไม่เป็นไร ขับรถในขณะที่เป็นไข้รู้สึกลำบากมาก
สรุปว่าป้าโอ้ทไปเรียน นั่งไอเป็นระยะ และเดินทางกลับบ้านโดยสวัสดิภาพ แต่น้ำมูก และ เสมหะ ยังคงมีเยอะ สั่งน้ำมูกแต่ละทีหัวหมุนติ้วๆเลย วันนี้มีการบ้านทำบัตรคำศัพท์ และต้องอ่านหนังสือสอบแกรมม่าอีก เพราะป้าโอ้ทขาดไปเมื่อวานต้องอ่าน
เอาล่ะทำเท่าที่ทำได้เน่อะ เวลาไม่สบาย ใช้ความคิดมากๆ ทำให้เวียนหัวเน่อะ แต่ทำยังไงได้ล่ะ

หน้าสุดท้ายของแจ๋วแจ่มใส #40

เกริ่นไว้ตั้งแต่ตัดสินใจเป็นนักเรียน แจ๋วคงจะทำงานได้ไม่นาน เพราะเวลาเรียนเป็นปัจจัย
แม่บ้านรับรู้ และ เศร้าเพราะไม่อยากให้แจ๋วลาออก ทุกครั้งที่เจอแจ๋ว แม่บ้านจะถามทุกครั้งว่าไหวไหม
จะลดวันทำงานก็ได้นะ เป็นสัปดาห์ละวัน หรือ เดือนละวัน เพราะแม่บ้านไม่อยากให้แจ๋วลาออก

จนกระทั่งเปิดเรียน แม่บ้านยังคงคอยไถ่ถาม และบอกแจ๋วอยากมาวันไหน เมื่อไร ตามสะดวก เรียนเป็นหลัก

จนกระทั่ง สิ้นมีนาคม ไม่แน่ใจว่าแจ๋วจะยังมาทำงานต่อไหม เพราะที่ผ่านมา แจ๋วมาทำงานเย็นกว่าเวลาปกติ เพราะ
แจ๋วต้องอยู่คุยกับครูหลักเลิกเรียน แม่บ้านจะเขียนเช็คให้แจ๋วล่วงหน้าซึ่งไม่แน่ใจว่าจะเขียนเป็นเวลากี่วัน เดือนมีนาคม
แจ๋วยังคงทำเต็มเวลาปกติ

แจ๋วตัดสินใจลาออก แต่ไม่มีใครอยู่บ้าน แจ๋วเขียนจดหมายน้อยวางไว้ที่เคาน์เตอร์

Dear...

I am so sorry to say that I want to resign. I will work until the end of this month. Thank you for trusting me to work for you.
If you still keep my ID copy please give me back.


Best Regards,
Oath




คืนวันนั้นแจ๋วได้รับอีเมล์จากนายจ้าง ใจความว่า..
March 25, 2014
I am so sad tonight.  I can't imagine not seeing your smiling face when you walk into the door.  I will miss you so much.  But I want you to know that  I wish you the best of luck with your studies and I understand that you need the extra time to do well in your classes. 

I thank you for helping me through all those knee surgeries, for teaching me to fold and organize, and for keeping our closets in order.  You have been the most trustworthy, diligent, hardworking, reliable helper anyone could ever ask for.  I can't think of enough words to describe you.   I also consider you a good friend and hope you will keep in touch.  Our whole family will miss you!

Hope you will plan to visit when you have the time.

Love you,

แจ๋วกลับไปทำงานวันสุดท้าย แม่บ้าน และ พ่อบ้านกำลังจะไปข้างนอก แต่รอ"ลาแจ๋ว" แจ๋วตอบกลับไปว่า ไม่ต้องบอกลานะ เพราะฉันอาจจะกลับมาทำต่อ ^_^ สองคนกอดแจ๋วประหนึ่งแจ๋วเป็นลูกเป็นหลาน

เกรดเทอมแรก สปริง 2557

เป็นที่พอใจ เยๆ

คุยก่อนปิดเทอม

ป้าโอ้ทอายุ 15 ปี

3 พฤษภาคม 2557


เวลาประมาณบ่ายสองโมง หลังจากสองคนเติมพุงกันจนเต็ม พากันมุ่งหน้าไปเล่นเกมส์ตู้หยอดตังค์ (คาสิโน) ใกล้บ้าน เล่นสนุกๆ เท่านั้นแหละ ไม่ได้เล่นได้-เสีย วันนี้ดวงดีได้กำไรกลับมา ห้าเหรียญกว่าๆ ^_^
ช่วงหนึ่ง : ขณะเดินทางจากบ้านไปร้านอาหาร ในระหว่างรถติดไฟแดง ป้าโอ้ทเอามือตัวเอง จิ้มๆ แตะๆ มือมิสเตอร์ที่วางอยู่บนขาของมิสเตอร์ จิ้มไป แตะไป จนมิสเตอร์รำคาญ (ป้าโอ้ทรู้ว่ามิสเตอร์จะรำคาญ เพราะนี่ล่ะเจตนาของป้าโอ้ท กวน กวน พลขับ)
มิสเตอร์ : ฮึ่มๆ (ทำเสียงคำรามในคอ)
ป้าโอ้ท : ยูเป็นอะไรของยู
มิสเตอร์ เอามือมาปิดตาป้าโอ้ท : นี่ไง ไอเป็นแบบนี้ กำลังขับรถ กวนอยู่ได้
ป้าโอ้ท : โอ้ยๆๆ (พร้อมกับปัดมือมิสเตอร์ออกจากหน้า) ไอไม่ได้ปิดตายูซะหน่อย (หัวเราะ)


ช่วงสอง : ขณะรถติด ระหว่างทางกลับบ้าน
ป้าโอ้ท : เออ! ไอเพิ่งนึกได้ ยูสี่สิบแล้วใช่ป่าว ไอนึกว่า สามสิบเจ็ด งั้นไอก็ สี่สิบสองซิ
มิสเตอร์ : สามสิบเก้า จะสี่สิบเดิอนกันยานี้
ป้าโอ้ท : งั้นไอก็สี่สิบเอ็ด
มิสเตอร์ : แล้วยูทำตัวเหมือนกี่ขวบ?
ป้าโอ้ท : ยี่สิบเอ็ด
มิสเตอร์ : แน่ใจเหรอ?
ป้าโอ้ท: สิบแปด ไอว่า สิบแปด
มิสเตอร์ส่ายหน้า
ป้าโอ้ท: ไม่ใช่เหรอ งั้น สิบห้า
มิสเตอร์พยักหน้า
ป้าโอ้ทปล่อยก๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกก


ปล. ก็สามีฉลาดมาก ป้าโอ้ทเลยปัญญาลดลงกว่าอายุจริง แต่ป้าโอ้ทไม่ปัญญาอ่อนนะ ^_^ เอ! หรืออ่อน ชักไม่แน่ใจตัวเอง