เค้าไม่อยู่คนเดียวน๊า

25 ก.ย 2554

ระหว่างหม่ำปีกไก่อร่อยมื้อกลางวัน

มิสเตอร์: ถ้าเราย้ายไปนอร์ธดาโกต้า จะไม่เหมือนที่เราอยู่แดลาแวร์นะ ไม่สะดวก ไม่มีห้างร้านมากมาย

โอ้ท: ยูหมายถึงที่หมู่บ้านเก่า ใกล้บ้านแม่ยูนะเหรอ ชื่ออะไรนะ

มิสเตอร์: มาร์แมช ใช่

โอ้ท: แล้วไปห้าง ไปร้าน ไกลแค่ไหน ชั่วโมงได้ไหม

มิสเตอร์: ห้างใหญ่เหมือนคริสติน่ามอลล์เหรอ

โอ้ท: ไม่ใช่ เหมือนพาร์ทมาร์ท หรือฟาร์มเมอร์มาร์เกตน่ะ (ซุปเปอร์มารเกต ซื้ออาหาร/กับข้าว ของกินของใช้ประจำวัน)

มิสเตอร์: ใช้ชั่วโมงหนึ่ง หรือ กว่า ไปที่บาวแมน (อีกเมือง ) หรือว่าถ้าไปอยู่ แรปปิดซิตี้ เซาท์ดาโกต้า จะสะดวกกว่า ยูจำได้ไหมว่าที่ไหน (ห่างจากบ้านแม่ สอง ถึง สามชั่วโมง)

โอ้ท: จำได้ อยู่ใกล้เขาประธานาธิบดี (เม้าท์รัชมอร์)

มิสเตอร์: ใช่ เราซื้อบ้าน แล้วไอจะซื้อรถแคมป์ ไว้ไปทำงานกับแม่สัปดาห์หนึ่งกลับบ้านครั้ง

โอ้ท: ไม่เอา ไม่อยู่คนเดียว (เริ่มจะร้องไห้)

มิสเตอร์: ทำไมล่ะ ตอนอยู่กรุงเทพฯ ยูก็อยู่คนเดียว

โอ้ท: (ร้องไห้ ไม่รู้ว่าทำไมถึงร้อง แต่ว่ารู้สีกกลัว ถูกทิ้ง แล้วก็อยากร้องไห้) ไม่เอา ก็ตอนอยู่กรุงเทพฯ ไอมี พ่อ แม่ มีน้องๆๆ อยู่นี่ไอไม่มีใคร มียูคนเดียว ไม่เอา ยังไงก็ไม่อยู่คนเดียว ชั่วคราวก็ไม่เอา (สะอื้น)

มิสเตอร์: แล้วไอซื้อรถแคมป์ไว้ ไปทำงานกับแม่สัปดาห์หนึ่ง กลับสัปดาห์หนึ่ง....(ยังพูดไม่ทันจบ)

โอ้ท:  ไม่เอาไอไม่อยู่คนเดียว จะให้ยูไปทำงานแล้วกลับบ้านทุกวัน

มิสเตอร์: (ทำเสียงดุ) ฟังก่อนซิ...ไอไปทำงานสัปดาห์ แล้วกลับ ยูไปกับไอด้วย ตกลงไหมแบบนี้

โอ้ท: ตกลง ยังไงก็ได้ ยูไปไหนไปด้วย ไม่อยู่คนเดียว หรือจะปลูกบ้านใกล้แม่ ห่างร้านค้าก็ไม่เป็นไร ยูก็พาไอไปให้รู้จักทาง สถานที่ก็แล้วกัน

หลังจากหม่ำไก่กันเสร็จ...

มิสเตอร์ : ไอไปล้างมือนะ ยูอยู่คนเดียวได้หรือเปล่า....(แล้วยิ้มปากกว้าง)

...........................................................

ใครที่อยู่คนเดียวเมื่อสามีต้องไปทำงานต่างประเทศ ต่างรัฐ โอ้ทชื่นชมว่าเก่ง กล้า แต่โอ้ทไม่เอา ไม่ได้เตรียมตัวมาตั้งแต่แรก ไม่ได้เลือกสามีทหารที่ต้องไปปฎิบัติหน้าที่ไกลบ้านช่วงเวลา แล้วกลับมาบ้าน ชั่วคราว แล้วกลับไปอีก 

ใครที่มาเรียนแล้วใช้ชีวิตเองได้ตามลำพัง คนเหล่านี้โอ้ทชื่นชมว่าเก่ง แต่สำหรับโอ้ท อยู่บ้านคนเดียวตอนกลางวันในขณะที่สามีไปทำงานได้  แล้วตอนเย็นสามีกลับบ้านทุกวัน โอ้ทเลือกแบบนี้มาตั้งแต่แรก แล้วขอเลือกแบบนี้ต่อไป อยู่ไทยมีอะไรยังโทรหาพ่อได้ตลอดเวลา พ่อมาหา มาดูแลได้ อยู่ที่นี่ไม่มีใครให้อุ่นใจเลย นอกจากคนๆเดียวคือสามี ใครจะว่าไม่เก่ง ไม่กล้า ขี้ขลาดก็แล้วแต่ ไม่อยู่คนเดียวเด็ดขาด จะข้ามคืนเดียว (เคยมีครั้งหนึ่ง ญาติเสียกระทันหันมิสเตอร์ต้องไปงานศพที่นอร์ธ ดาโกต้า ไม่ได้ไปด้วยเพราะค่าตั๋วเครื่องบินแพงมากๆ จองกระทันหัน แพงกว่าบินไปไทยเท่าตัว โอ้ทนอนไม่หลับทั้งที่มีเพื่อนมาอยู่เป็นเพื่อนเพราะคิดไปว่าถ้าเกิดอะไรขึ้นกับมิสเตอร์ เพราะตั้งแต่มาอยู่ด้วยกันไม่เคยแยกกันสักครั้ง ทางฝ่ายมิสเตอร์คงบอกแม่ย่าว่าโอ้ทอยู่คนเดียวไม่ได้ แม่ย่าโทรมาถาม ส่วนมิสเตอร์ธุระเสร็จรีบกลับทันทีโดยไม่พักให้หายเหนื่อย ห่วงโอ้ท) ก็ไม่อยากให้เกิดขึ้น จะว่ากลัวก็ยอมรับว่ากลัวค่ะ