20 สิงหาคม 2557
ก่อนมิสเตอร์ไปทำงาน บอกป้าโอ้ทว่ามังกี้จับหนูได้อีกแล้ว มิสเตอร์ปล่อยไปนอกบ้านแล้ว หลังจากมิสเตอร์ออกไปแล้วป้าโอ้ทออกไปเก็บกิ่งไม้ในสนามหน้าบ้าน จ๊าก! เกือบเหยียบเจ้าลูกหนูเคราะห์ร้าย ป้าโอ้ทมองให้แน่ใจว่ายังหายใจอยู่ เจ้าหนูกระโดด คงตกใจ ป้าโอ้ทสังเกตเห็นว่าขาหลังหัก โอย! ทำไงดีล่ะ จะช่วยยังไง ป้าโอ้ทรู้สึกใจไม่ดีเลย เหมือนเป็นคราวที่ป้าโอ้ทต้องช่วยเขา แต่ป้าโอ้ทไม่ช่วยอะไร มองแล้วทำใจ ไม่สนใจเขา และหวังว่าเขาจะไม่เป็นอะไร คงจะเดินหลบไป ป้าโอ้ทออกมาดูเจ้าหนูน้อยเคราะห์ร้ายสองครั้ง ในที่สุดพบร่างไร้วิญญาณยังคงนอนนิ่งอยู่ตรงนั้น ตรงที่ป้าโอ้ทเห็นเขา เศร้า :(
ป้าโอ้ทใจร้าย (รู้สึกว่าตัวเองใจร้ายมากที่ไม่ช่วยเขา เห็นเขาหายใจ และเจ็บ) ป้าโอ้ทไม่กล้าจับเขา แล้วไม่รู้ว่าจะช่วยเขายังไงด้วย ในที่สุดเขาก็ขาดใจ คงทนเจ็บไม่ไหว ซึ่งไม่รู้ว่าโดนมังกี้จับได้ตั้งแต่เมื่อไร จนมิสเตอร์มาเห็นตอนเช้า ป้าโอ้ทขุดหลุมฝังร่างน้อยไร้วิญญาณไว้ใต้พุ่มไม้หน้าบ้าน และสวดมนต์แผ่เมตตาให้ เจ้าหนูน้อยเคราะห์ร้ายไปสู่สุขคติ หมดกรรมไปแล้วน่ะ
| เรื่องราวที่เขียนในบล๊อกเป็นประสบการณ์ และชิวิตประจำวันของโอ้ทเอง เขียนไว้เป็นบันทึก เก็บไว้อ่านย้อนหลังเมื่อวันเวลาผ่านไป ซึ่งเอากลับมาไม่ได้ หากสิ่งที่เขียนเป็นประโยชน์กับบางคน หรือหลายคนด้วยก็ดีใจ ขอบคุณผู้อ่านทุกคนค่ะ |
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
No comments:
Post a Comment
ขอบคุณมิตรภาพ และความคิดถึงที่เอามาฝากไว้ที่นี่ค่ะ
Thank you for visiting.