19 เมษายน 2559
วันนี้ป้าโอ้ทเลิกเรียนวิชาสุดท้ายบ่ายสอง ก่อนกลับบ้านแวะฉิ่งฉ่องก่อน จากนั้นเดินตัวปลิวไปที่รถ วางเป๋า ขวดน้ำ เตรียมตัวจะนั่ง เอะ! แล้วแลบทอปล่ะ จ๊ากกกก! รีบล็อกรถจ้ำพรวด คิด คิด คิด อยู่ในห้องน้ำ หรือ ว่าในห้องเรียน? ถ้าในห้องเรียน ครูน่าจะเอาไปด้วย แล้วห้องพักครูอยู่ไหนหว่า? จำไม่ได้ จำได้ว่าติดห้องออกกำลังกาย แต่ตรงไหนหว่า? ไม่เป็นไรค่อยถามที่ รปภ ก็ได้
เมื่อถึงห้องน้ำ ยืนรอแป้บด้วยความร้อนใจ คนออกจากห้องที่ป้าโอ้ทเข้าพอดี ป้าโอ้ทก้าวขาก้าวเดียว คนที่ออกจากห้องที่ป้าโอ้ทเข้าถามป้าโอ้ทว่า "ยูมาหาของใช่ไหม?" ใช่เลย "เด็กผู้หญิงเอาไปส่งที่ของหายแล้วได้คืนตะกี้นี้" ป้าโอ้ทขอบใจเขาแล้วจ้ำพรวดไปที่จุดนั้น เป๋านกฮูกสีส้มวางอยู่บนเค้าน์เตอร์ ป้าโอ้ทยิ้มให้พนักงานพร้อมบอกไป " นั่นของไอ " เจ้าหน้าที่ยื่นให้พร้อมแหย่ว่า " ไหนๆ ดูซิรูปยูเหมือนในไอดีไหม" แต่ไม่ได้ดู เพราะท่าทางป้าโอ้ทไม่ได้มาแอบอ้าง หายจริงๆ
ป้าโอ้ทรู้สึกดีที่เรียนที่นี่ จากประสบการณ์ของหายครั้งนี้ครั้งที่สองแล้ว ได้คืนสองครั้ง นักเรียนที่นี่ไม่เอาของไป แต่เอาไปส่งให้เจ้าหน้าที่ทุกครั้ง คิดว่าทุกคนน่าจะเหมือนกัน ถ้าเก็บของได้ในบริเวณโรงเรียน ถ้าป้าโอ้ทไม่ได้แลบทอปคืน คงจะโมโหตัวเองอีกนาน เพราะเสียของ เสียตังค์โดยไม่สมควรจะเสีย
อาการลืมนี่ไม่ดีเลยเน่อะ
No comments:
Post a Comment
ขอบคุณมิตรภาพ และความคิดถึงที่เอามาฝากไว้ที่นี่ค่ะ
Thank you for visiting.