บ่ายวันอาทิตย์ 30 พฤศจิกายน 2557

30 พฤศจิกายน 2557 ...ห้างใหญ่ใกล้บ้านมีโรงหนังเปิดใหม่ วันนี้เรามาใช้บริการกันครั้งแรก ทันสมัยกว่าโรงหนังที่เราใช้บริการกันประจำ คาดว่ามิสเตอร์จะเปลียนมาใช้บริการที่นี่มากขึ้น

แต่ยังทันสมัยสู้โรงหนังที่ไทยไม่ได้นะคะ

ป้าโอ้ทใช้สบู่อะไรตอนนี้

27 พฤศจิกายน 2557 ... โม้เรื่องสบู่ สินค้าไทย สมุนไพร โอทอป เหมาะกับสาวโบราณอย่างป้าโอ้ท ^_^

มื้อนี้ที่ร้านปูสีฟ้า BlueCrabGrill

22 พฤศจิกายน 2557...สองคนพากันไปเติมพุงที่ร้าน บลู แครบ กริล (ปูสีฟ้าย่าง ฮ่าฮ่า ป้าโอ้ทแปลเอง)

นักเรียนกับผู้สนับสนุนการศึกษา

15 พฤศจิกายน 2557

ในขณะที่สองคนพร้อมจะออกไปเติมพุงให้เต็ม

นักเรียน : ยูคิดว่าโครมบุ๊คดีไหม?
ผู้สนับสนุน :  เป็นไง?

นักเรียน : เหมือนแทบเลท แต่เป็นแลบทอป แต่ไม่ใช่ เพราะไม่มีช่องอ่านดิสก์ ไม่มีวินโดวส์ด้วย
                ไอคิดว่าน่าจะลงวินโดวส์ได้นะ จะซื้อดีไหมถูกดี ไอไม่อยากลงวินโดวส์ที่คอมตัวใหญ่
ผู้สนับสนุน:  แล้วยูต้องใช้วินโดวส์ทำไม

นักเรียน : ต้องใช้ออฟฟิศทำการบ้านเอกสารอยู่น่ะซิ แต่อยากได้แลปทอปมากกว่า จะเอาแมคดีหรือเอา
               วินโดวส์ดี
ผู้สนับสนุน : เอาแมคดีกว่าไหม ยูน่าจะใช้ได้มากกว่าวินโดวส์

สองคนขึ้นรถ ถึงจุดหมายจัดการสั่งอาหาร และเติมจนพุงขยาย ระหว่างรอพนักงานคิดค่าเสียหาย

นักเรียน : ยูไม่ต้องให้ของขวัญอะไรไอนะทุกเทศกาล เก็บไว้ซื้อสิ่งที่ไอต้องใช้ดีกว่าเพราะหลายตังค์
              แลบทอปใหม่ แล้วแทบเลทกะปากกาอีก
ผู้สนับสนุน: ยูจะเอาแลบทอปแล้วจะเอาแทบเลททำไม

นักเรียน: แทบเลทกะปากกาสำหรับงานออกแบบ ใช้เหมือนเม้าส์ ไม่ใช้แทบเลทแบบนั้น
ผู้สนับสนุน : .....


กว่านักเรียนจะจบ เดือดร้อนเป๋าผู้สนับสนุนอีกหลายทีเดียว ^_^

เพื่อนเบี้ยววันพรีเซนต์

13 พฤศจิกายน 2557...ก่อนกลับบ้าน

โบร์ชัวร์ก่อนส่งครู

14 พฤศจิกายน 2557...ออกแบบโบร์ชัวร์สถานที่ประวัติศาสต­ร์

เล่าจากห้องสอบภาษาอังกฤษที่โรงเรียนจ้า

13 พฤศจิกายน 2557

สวัสดีจ้า ตอนนี้เวลานี้ 10:45น. เช้าๆ นักเรียนป้าโอ้ททำข้อสอบภาษาประกิตเสร็จตั้งแต่ 10 โมง ไม่ใช่เก่งนะ แต่เมื่อเสร็จแล้วคิดไม่ออกจะนั่งแช่อยู่ใย ตอนนี้เวลาเหลืออีกสองชั่วโมงจะเรียนคาบต่อไป จะนอนในรถก็หนาวจัง วันนี้อากาศลดฮวบๆ ออกจากบ้านมา 37 ฟาเรนไฮต์ น่าจะราวๆ 2-3 เซลเซียสมั้ง เข้าเฟสบุ๊คเล่นเกมส์ดีกว่า แต่มาโม้ก่อนดีที่สุด อ่อ! นักเรียนป้าโอ้ทจัดการเพิ่มภาษาไทยให้คอมฯในห้องเรียนอีกแล้ว คนละห้องกับครั้งก่อนนะ 😁

เทอมนี้นักเรียนป้าโอ้ทเตรียมตัวตกวิชาภาษาประกิตเพื่อเรียนต่อ แปลว่างี้มั้งเน่อะ (English for degree) คือถ้าไม่เรียนต่อในหลักสูตรของวิทยาลัยก็ไม่ต้องเรียนเล่มนี้ คะแนนป้าโอ้ทได้ไม่ดี ณ วันนี้ยังได้ไม่ถึงเกรดซีด้วย (75) แต่ลุ้นทีละนิดๆ ตั้งแต่ 50 ขึ้นมา 57 ขึ้นมา 60 เพิ่งเช็คตะกี้ 62.55 เนื้อหาต้องอ่านและจำเยอะ คำศัพท์ก็ต้องท่อง แล้วนักเรียนป้าโอ้ทเนี่ยไม่ชอบท่องจำเอาเสียเลย แต่ละครั้งอ่านหนังสือ ท่องศัพท์คืนก่อนสอบเท่านั้นแหละ เพราะเตรียมตัวก่อนหน้าจำไม่ได้นั่นเอง ก็พยายามทำความเข้าใจอยู่นะ แต่วิชานี้ครูไม่อธิบายอะไรเยอะ นักเรียนต้องทำความเข้าใจเอง ประหนึ่งเรียนรามฯ ทำให้นักเรียนป้าโอ้ทเบื่อ ซึ่งไม่เคยรู้สึกเบื่อภาษาอังกฤษมาก่อน โดยรวมไม่เบื่อนะ เฉพาะวิชานี้ล่ะเบื่อมาก ถึงกำหนดส่งการบ้านทีไรกดดันเหมือนจะบีบหัวตัวเอง นักเรียนป้าโอ้ทไม่ชอบการเขียนที่ต้องสรุป เขียนจากข้อมูลคนอื่น (ที่มีอยู่แล้วให้เป็นคำตัวเอง) ยากจัง ไม่เหมือนเขียนเอง ทำให้นึกถึงนักเรียน ปริญญาโท ปริญญาเอก เขาทำวิจัย และต้องเขียนวิทยานิพนธ์กันเล่มโตๆ เก่งมากๆเลย แค่ป้าโอ้ทเขียนสามหน้ายังแทบแย่

เพื่อภาพที่ชัดเจน นึกตามนะคะ ว่าหนักหนา สาหัสสำหรับนักเรียนป้าโอ้ทที่ไม่ชอบการท่องจำแค่ไหน หนังสือที่เรียนเทอมนี้คือ อเมริกันเวย์ (American Ways) เนื้อหาเกียวกับประวิติศาสตร์ล้วนๆ เริ่มตั้งแต่ใครเป็นผู้จับจองพื้นที่ และกำหนดเป็นอเมริกา และเขียนรัฐธรรมนูญ ว่ากันไป ในเล่มมีทั้งหมด 12 บท แบ่งสอบเป็นสี่ยูนิต ยูนิตละ 3 บท ข้อสอบแบ่งเป็นคำศัพท์ และ เขียน

คำศัพท์เนี่ยไม่ได้เขียนความหมายนะ ถ้าเขียนความหมายง่ายกว่าหมูอีก แต่ต้องรู้ความหมาย ต้องรู้ว่าหน้าที่ของคำ และคำนั้นพอเปลียนหน้าที่ต้องเปลียนโฉมด้วย แล้วความหมายหลายๆคำ คล้ายกันแต่ต่างสถานการณ์ ต้องเข้าใจโจทย์และเลือกให้ถูก จากนั้นมีคำมาให้และต้องแต่งประโยค ซึ่งประโยคที่แต่งกำหนดว่าต้องเป็น คอมพาวด์ (Compound Sentence) คือไม่ใช่แค่ I am a student. แต่ต้องมีอะไรต่อไปอีก เช่น I am a student who came from Thailand.

ส่วนเขียน ต้องจำเนื้อหาทั้งหมดสามเรื่อง(หนึ่งยูนิต) แล้วเดาเองว่าข้อสอบจะออกอะไร แต่ความยากเพิ่มมาอีกเพราะระหว่างบทเรียนยังมีเรื่องอ่านนอกห้อง มีหนังให้ดูทีเ่กี่ยวเนื่องกับประวัติศาสตร์ช่วงนั้นๆ ที่เรียนแล้วทั้งหมดนี้ก็เป็นส่วนหนึ่งที่นักเรียนต้องเดาเองว่าอะไรจะออกข้อสอบ แล้วระหว่างนั้นยังมีงานกลุ่ม งานรายบุคคล อ่านเรื่องและเขียนออกมาเป็นคำพูดตัวเองอีก...

เหนื่อยหรือยังค่ะผู้อ่านที่น่ารัก 😇

เรื่องสอบเนี่ยนะ หรือ อะไรที่เป็นเล่ม ต้องเขียนเป็นลายลักษณ์อักษร นักเรียนป้าโอ้ททำไม่ดี แต่พยายามทำ มีคะแนนนิดนึง ดีกว่าไม่มีเลย จริงปะ ยังมีลุ้นเกรดค่อยๆกระเตื้องที่ละนิด ละนิด นักเรียนป้าโอ้ทถนัดลงมือทำและพูด อธิบายสิ่งที่ทำมากกว่า ให้ทำกิจกรรมดีกว่านั่นเอง ซึ่งวิชาสาขาเนี่ยงานเยอะ พูดทุกสัปดาห์เลย ไม่ต้องกังวลคำศัพท์และแกรมม่าด้วย วัดผลไม่มีสอบเป็นข้อเขียน แต่ลงมือทำของหรือออกแบบงานกราฟฟิค แล้วพูด อธิบายสิ่งที่ทำ ถ่ายรูปก็ถ่ายตามโจทย์ ไม่ง่ายนะ แต่ความกดดันเรื่องภาษาประกิตไม่มี

บางคนคงคิดว่า เอ! อยู่ต่างประเทศ ใช้ภาษาประกิตทุกวันยังมีปัญหาอีกเหรอ? ภาษาประกิตที่สื่อสาร พูดกัน กับในบทเรียนต่างกันคนละมุมเลยค่ะ ตอนสื่อสารไม่ต้องนึก หรือ กังวลว่าจะถูกแกรมม่าไหม จะใช้คำถูกไหม ถ้าไม่ใช่เราพูดใหม่ หรือ ถามคนที่เราสื่อสารได้ว่าเขาเข้าใจไหม ส่วนมากแม้จะใช้ผิดคำเขาก็เข้าใจว่าเราหมายถึงอะไร คนที่เป็นเจ้าของภาษาเองหลายๆคนยังใช้ผิดเลย แต่ในบทเรียนเนี่ยต้องเปะ ต้องถูกตามกฎ ตามแกรมม่า ต้องใช้คำวิชาการ เรียกว่า อะ คา เด มิค (Academic) จะใช้คำบ้านๆ ไม่ได้นะ เช่นคำว่า Happy เนี่ยสมมุติว่าเขียนไปแล้วจะเขียนอีกซ้ำๆ ไม่ได้เชียว ระดับวิทยาลัยต้องใช้คำอื่น เช่น Joyful หรืออื่นๆ ตอนนี้นักเรียนป้าโอ้ทนึกไม่ออก

ผู้อ่านพอนึกภาพออกนึกที่นักเรียนป้าโอ้ทโม้ให้อ่านวันนี้ พักไว้เท่านี้ก็แล้วกัน นักเรียนป้าโอ้ทไปเล่นเกมส์ล่ะ เขียนยาวไปน่าเบื่อ เก็บไว้เขียนคราวหน้าบ้าง

ขอบคุณที่แวะมาอ่าน หรือ หลงเข้ามาก็ขอบคุณนะคะ

ไม่ใช่ญาติ...

8 ตุลาคม 2557...

สวัสดีค่ะ ไม่ได้เล่าอะไรให้อ่านกันนานแล้วเน่อะ ตั้งแต่ปรับสถานะเป็นนักเรียนเต็มเวลา เวลาทำสิ่งต่างๆ ลดน้อยลง แต่ก็ยังทำทุกสิ่งที่เคยทำครบเพียงแต่เวลาน้อยลง

วันนี้จะเล่าถึง"ญาติ" ในต่างประเทศ ญาติที่ไม่ใช่ญาติเพราะไม่มีส่วนเกี่ยงข้องกันโดยสายเลือดแม้แต่น้อย เอะ! ยังไง งง ล่ะซิ ท่านผู้อ่าน ^_^

ป้าโอ้ทมาอยู่ที่อเมริกาตัวเดียว หัวเดียว มีมิสเตอร์นี่ล่ะเป็นญาติติดหนึบ ป้าโอ้ทติดมิสเตอร์น่ะ แล้วญาติที่ป้าโอ้ทกล่าวถึงคือเพื่อนๆ คนไทยที่มีชีวิตต่างแดนเหมือนกันนี่ล่ะ เพื่อนส่วนใหญ่ 99.99% ของป้าโอ้ทไม่เคยเจอตัวตนกันมาก่อน มารู้จักพบหน้ากันที่นี่ล่ะ หลาย ๆ คน ติดต่อกันในสังคมออนไลน์ อีก 0.01% ป้าโอ้ทเจอกันมาก่อนจากไทยและยังคงติดต่อ เจือจุนกันอยู่เสมอ

ที่บอกว่า"ญาติ" เพราะเราช่วยเหลือกัน จุนเจือกัน ไปมาหาสู่กันทั้งที่ไม่ได้มีอะไรเกี่ยงข้องกัน หลายๆคนยังคงเป็นเพื่อน แต่กับบางคนเจือจุน ช่วยเหลือ เอื้อกันประหนึ่งญาติ แม้บางคนป้าโอ้ทไม่ค่อยจะปลื้มเขานัก แต่ป้าโอ้ทแยกแยะอะไรดีๆในตัวบุคคลนั้น กับสิ่งที่ป้าโอ้ทไม่ปลื้ม ไม่ได้เลวร้ายถึงกับร่วมวงเวียนวิถีชีวิตไม่ได้ พึ่งพากันไป และอีกเหตุผลคือ ตัวป้าโอ้ทเองก็มีสิ่งที่คนอื่นไม่ชอบเหมือนกันนั่นแหละ

ป้าโอ้ทรู้ตัวเองว่าเป็นคนมีน้ำใจคนหนึ่ง ในความมีน้ำใจที่หยิบยื่นออกไปให้เท่าที่ให้ได้ไม่ใช่ให้ไปแล้วตัวเองเดือดร้อน แบบนี้ไม่ให้ดีกว่า ซึ่งใครจะมองว่ายังไง ป้าโอ้ทไม่ใส่ใจ ทำเท่าที่ทำได้ แต่ละคนมีสิ่งเอื้ออำนวยไม่เท่ากัน ปริมาณน้ำใจที่มีให้ กับสิ่งที่ให้ได้ในรูปธรรมไม่เท่ากันเสมอไป

ไม่ใช่ญาติ ก็เหมือนจะเป็นญาติล่ะนะ นี่ล่ะมั้งที่คำโบราณว่า" ลงเรือลำเดียวกัน" อยู่ในสถานภาพเดียวกันเข้าใจกัน แม้บางครั้งอาจไม่เข้าใจกันทั้งหมด แต่ก็ยังมีบางสิ่งที่พูดกันเรื่องเดียวกันเน่อะ

แต่...หลายแต่จัง ป้าโอ้ท ^_^  ป้าโอ้ทเข้าใจนะคะถ้าหลายๆครั้งป้าโอ้ทอาจจะพูดไม่รู้เรื่อง พูดสับสน วกไปวนมา ผู้ฟังก็ใจดี รับฟังอย่างสงบ

จบดีกว่า ทำการบ้านต่อ หลังจากสู้กับเจ้าไวรัสในแลบทอปมาสามวัน สามคืน ในที่สุดป้าโอ้ทก็ชนะ เยๆๆ
ดีที่มิสเตอร์ซื้อโปรแกรมทั้งหลายแหล่ไว้ มีลิขสิทธิ์ มีรหัสใส่ได้เอง ทำเอง ไม่ต้องเสียตังค์ซ่อมแพง ๆ

เตรียมลงทะเบียน สปริง 2015

5 พฤศจิกายน 2557  ก่อนกลับบ้านโม้สักนิด สภาคองเกรสน่าจะเป็นวุฒิสมาชิกนะคะ  ป้าโอ้ทก็ไม่รู้ว่าใช่หรือเปล่า การเมืองเนี่ยไม่รู้เลย