ดีใจมากๆ เพราะอีกแค่เดือนเดียวเท่านั้นความหนาวเย็นก็จะผ่านพ้นไปแล้ว วันๆ แทบไม่ย่างเท้าออกนอกบ้านเลยเพราะเปิดประตูออกไปก็ อึ๋ยๆ ความเย็นมาจับผิวกายสั่น งั่ก งั่ก งั่ก แล้ว ยังดีไม่มีลมพัดด้วย
สภาพภายนอกมองออกไปก็เหมือนๆ กับฤดูร้อนดีๆนี่ละ แดดก็สว่างจ้าแต่ความเย็นในอากาศมันแสนจะบาดผิวเสียจริงๆ ใครนึกภาพไม่ออกเปิดตู้เย็นช่องแข็งแล้วเพิ่มความเย็นไปอีก สัก 5 เท่า นั่นล่ะใช่เลย เมื่อความหนาวมาเยือนแน่นอนใครๆต้องนึกถึงหิมะ
ที่บ้านได้เห็นหิมะอยู่บ้าง แต่ไม่มากเท่าที่นอร์ธดาโกต้า ที่อื่นไม่เคยไป แต่ได้ยินเพื่อนๆ เล่า และ จากภาพบ้าง ข่าวในทีวีบ้าง อุณหภูมิไม่ต้องพูดถึงต่ำกว่าศูนย์แน่อยู่แล้ว
ครั้งแรกที่ได้เห็นหิมะเป็นช่วงกลางเดือนพฤศจิกายน และจากนั้นก็ไม่เห็นอีกเลยจนเมื่อสัปดาห์ที่แล้วมีตกบ้างประปราย
เมื่อ 2 วันที่แล้ว ตกเยอะกว่าทุกวันเท่านี้ละพอแล้ว รู้แล้วล่ะว่าคนที่นี่เขาอยู่กันยังไง ก็หนาวขนาดนี้บ้านใครบ้านมันซิจ่ะ ใครจะออกมาเดินเพ่นพ่านกันได้ล่ะ
ครั้งแรกกับฤดูหนาวที่นี่ เมื่อเดินบนถนนเห็นผู้คนเดินล้วงกระเป๋ากัน นีกสงสัยว่าเอะ! ทำไมต้องเดินแบบนั้นด้วยน่ะ จนมาเห็นมิสเตอร์ เดินล้วงกระเป๋าด้วย เลยถึงบ้างอ้อ เพราะโอ้ทก็ล้วงด้วย เนื่องจากไม่ได้ใส่ถุงมือ อากาศเย็นมากๆ จนมือแข็งได้เลยน่ะ
มีอยู่วันหนึ่ง ยืนรอรถเมล์ ฝนตกปรอยๆ อากาศก็แสนจะเย็น ร่วมชั่วโมงรถก็ไม่มาซะที มือแข็ง ชา จนเจ็บ รู้ซึ้งทีเดียว ตอนนี้ไปข้างนอก ต้องใส่เต็มยศ หมวก ถุงมือ เสื้อใส่แล้ว 2-3 ตัว แล้วยังเสื้อโค้ทอีก 1 ตัว ผ้าพันคอ ถุงเท้าต้องใส่หนาๆ หรือไม่ก็ 2 คู่ และที่อุ่นมากขึ้นก็ต้องเป็นรองเท้าบูทนุ่มๆ มีขนด้านใน ไม่ถึงกับอุ่นแต่ลดความเย็นไปได้เยอะทีเดียวล่ะ
ทุกวันนี้ดีหน่อยได้ใบขับขี่มาแล้ว ไปไหนขับรถไปเองได้ ออกจากรถต้องรีบเข้าอาคาร ออกจากอาคารรีบเข้ารถ อยากจะบอกว่าเห็นหิมะแล้ว ครั้งเดียวพอใจแล้วไม่อยากให้มีอีกเลยเพราะหนาวจริงๆ
