วันนี้มาอีกรอบก่อนนอน เพราะอยากจะเล่ามาก ๆ
ท้าวความจากเพื่อนคนไทย"บิ๋ม" กลับมาเรียน ป.เอกที่ มหาวิทยาลัยที่นี่ด้วยทุนของมหาวิทยาลัย เมื่อปีที่แล้วมาทำวิจัยต่อเนื่องกับที่เรียนกับจุฬาฯ บิ๋มบอกว่าเคยสอนภาษาไทยให้กับ มาเรีย (อเมริกัน) ซึ่งอยากพูดภาษาไทยกับสะใภ้ที่เป็นคนลาวแต่พูดไทยเพราะสะใภ้อยู่ไทยนานหลายปี บิ๋มแนะนำให้มาเรียรู้ว่ามีโอ้ทอยู่และสนใจจะสอน เราติดต่อกันทางอีเมล์ 1 สัปดาห์เพื่อนัดแนะและจัดวันเวลาที่สะดวกตรงกัน สรุปเป็นวันจันทร์บ่าย 3 และวันนี้เป็นวันแรก ดีที่บ้านมาเรียอยู่ไม่ไกลจากบ้าน แต่เราตกลงนัดเจอกันที่ร้านขนมปังในดาวน์ทาวน์ โอ้ทต้องไปจอดรถที่โบสถ์เพราะมีที่เดียวจอดได้ไม่เสียค่าจอด และเป็นช่วงเวลาเย็นรถไม่มากเพราะเดย์แคร์เลิกแล้ว ไม่เช่นนั้นจะไม่มีที่วางเลยเพราะบรรดาพ่อ แม่ ผู้ปกครองมารับเด็กๆ โอ้ทเคยเรียนภาษาที่โบสถ์อยู่ระยะนึง เลยแวบมาจอดได้ระยะสั้นๆ ไม่ได้จอดทั้งวันไม่มีปัญหา ยิ่งช่วงที่ลานจอดว่างด้วยยิ่งไม่ต้องกังวล จากโบสถ์เดินไปร้านขนมปัง 2-3 นาที โทรหามาเรียก่อนเพราะเป็นเวลา 3 โมงพอดี มาเรียอยู่ที่ร้านแล้ว ไปถึงมองหาไม่ยากเพราะมาเรียนั่งใกล้ประตูทางเข้า วันแรกสร้างความประทับซะหน่อย
วันแรกของการสอนที่ไม่ได้เตรียมตัวไป และได้บอกไว้ก่อนว่าไม่เคยสอน สอนไม่เป็น และจะสับสนตัวเองประจำ ดีที่ไม่กดดัน ไม่ซีเรียสมาก สอนแบบที่อยากสอนได้เลย
เย็นนี้ไปเรียนภาษาอังกฤษตามปกติ มีบิ๋มไปเรียนด้วยและจะไปทุกวันจันทร์ โอ้ทพูดมาก มาก มาก มาก ไม่ว่าครู และเพื่อนร่วมห้องพูดอะไร ก็จะมีเรื่องเล่าคล้าย ๆ กันประจำ บอกครูไปว่าบิ๋มคุยไม่เก่ง ครูเลยว่าตรงกันข้ามกับโอ้ทเลยซิน่ะ...ฮ่าฮ่า เอาขนมแม่ค้าหวานไปฝากเพื่อนๆ กับ ครูอีกเหมือนกัน สั่งซื้อมาโดยเฉพาะ ทุกคนชอบ
กินยาแล้ว เริ่มง่วง เวียนหัวด้วยคงเพราะกินยาไปเมื่อตอนหาหมอที่คลินิคแล้วไม่ได้นอนแน่ ๆ งั้นไปอาบน้ำนอนดีกว่า
No comments:
Post a Comment
ขอบคุณมิตรภาพ และความคิดถึงที่เอามาฝากไว้ที่นี่ค่ะ
Thank you for visiting.